Alejandro VI (probablemente 1 de xineru de 1431, Xàtiva – 18 d'agostu de 1503, Roma) foi'l papa nᵘ 214 de la Ilesia católica ente 1492 y 1503. El so nome de nacencia, en valencianu, yera Roderic de Borja (Rodrigo de Borja en castellán o Borgia n'italianu). Fíu de Jofré de Borja y Escrivà y d'Isabel de Borja, hermana d'Alfonso de Borja, obispu de Valencia y futuru papa Calixto III.[7][8]
Rodrigo Borja algamó'l poder gracies al nepotismu y caltener por él, consiguiendo'l so ascensu dientro de la xerarquía de la Ilesia católica gracies a la so rellación col papa Calixto III, de quien yera sobrín. Esta rellación familiar facilitó-y l'accesu a Cardenal diáconu y el desempeñu de numberosos cargos de gran importancia dientro y fuera de la Curia Romana, que-y dexaron faer se coles influyencies polítiques y el prestíu que, finalmente, lleváron-y al solio pontificiu en 1492.[9]
Una vegada escoyíu papa como Alejandro VI, desencadenó y arreyóse en decenes de situaciones polítiques, envolubráu n'intrigues y nes tormentoses y traicioneres rellaciones ente los poderes internacionales. Buscó al traviés d'aliances polítiques y combalechadures faer que la so familia consolidárase dientro de la nobleza italiana y amontar en toa posible ocasión el so poderíu, xera qu'entamó en xunto colos sos fíos, Juan, César, Lucrecia y Jofre, que sirvieron como preseos de los sos maquinaciones polítiques.[10]
Al traviés de la Guerra italiana de 1494-1498 y la Guerra de Nápoles (1501-1504) se les ingenió pa non solo asegurar el so poderíu, sinón p'amontalo, valiéndose de les rivalidaes ente les potencies de la dómina y les tensiones polítiques ente les families de l'aristocracia europea, consiguiendo mientres los 11 años que duró'l so papáu impulsar hasta'l visu del poder na península itálica.[11]
Trágicamente, les mesmes intrigues y poderes que lu sirvieron pa llevar a la Casa de Borgia al visu, aseguraron la so destrucción, pos tol poder que los Borgia llograren, inclusive l'ésitu militar de César Borgia, xiraba en redol a los Estaos Pontificios y per ende dependía de la permanencia d'Alejandro VI nel poder, polo cual la vasta rede de condaos, principaos y territorios que los Borgia punxeren a los sos pies, venció ipso facto cola so muerte, sellando'l destín de César Borgia, quien morrería cuatro años dempués en 1507, y soterrando la era de los Borgia y la so dinastía.[12]